Hoe meer macht, hoe minder feedback. Dat is niet zelden de praktijk van de bestuurder. Bestuurders leven in een succesparadox. Hoe harder ze werken, hoe succesvoller hun organisatie kan worden. En tegelijk: hoe minder tijd er is om te besteden aan de eigen leer-en ontwikkelingsprocessen waarvan hun organisatie ook zou profiteren. Toen ik mijn boek Leiden met Liefde schreef, was dat een van de meest opvallende bevindingen.

In een serie intervisiesessies met collega-bestuurders leg je elkaar het vuur aan de schenen op bestuurlijk complexe én persoonlijke thema’s. In een vertrouwelijke setting. Met gebruikmaking van elkaars analytische capaciteit. En in volle persoonlijke kwetsbaarheid. Omdat die combinatie je het meest vooruit helpt in je ontwikkeling.

We gaan dus de diepte in aan de hand van cases uit de praktijk van de deelnemers. Als er tijdens de intervisiesessies niks met de bestuurder is gebeurd (behalve een leuke avond) dan doen we samen iets niet goed. We zoeken bewust naar verdere ontwikkeling van persoonlijk leiderschap. En dus soms ook naar werking en oorsprong van minder functionele patronen. Met de billen bloot is soms meer helpend dan alle lastige klippen omzeilen en aan de oppervlakte blijven. En tegelijkertijd: we zorgen voor balans door genoeg humor en ontspanning.